Tegenslagen gemixt met geluk

Lieve volgers, (ik wilde het onder de 1.000 woorden houden, maar zijn nu op zo’n 2.000, oops!)

Twee beamers gesponsord gekregen! Bedankt!!

Wat voor een avontuur ga ik deze keer aan? Even naar Cambodja om daar onderwijs te regelen voor 105 kinderen? Nou ja, ‘even’… Dat heeft natuurlijk wel wat tijd nodig. Ik heb bedacht dat anderhalf jaar een haalbaar doel moet zijn. Maar dat kan natuurlijk afwijken van wat het uiteindelijk zal worden,want  het vindt plaats in Cambodja; niets is zeker en alles is misschien.
Maar wat is dit spannend. En dan dat afscheid nemen… Echt niet leuk! Vorig jaar al niet, maar toen wist ik dat ik na 8,5 maanden weer terug zou zijn. En nu? Nu is dat nét even wat anders. Ik zal voor een langere tijd weg zijn en dat valt me best zwaar. Dat is toch ook niet gezellig voor thuis? En dan komt mijn broer met leuke Kim ook nog mijn kant op. Thuis en op basisscholen zullen ze blij zijn met dit project.. 😉 Weer twee juffen weg. Maar wat ben ik blij dat ze ook komen!!

Auxilia-Brasilia doneert ook! 😀

Ik had alleen de kleine gekko’s gezien. Dit was even schrikken!

Tijdens de reis naar Sihanoukville van totaal zo’n 31 uur, is er niets mis gegaan, ondanks dat ik met teveel handbagage op pad ging. Gelukkig heb ik nooit ervaren dat ze handbagage wegen, dus dat risico durfde ik wel te nemen. Nog niet alles is mee, maar gelukkig hebben we een super sponsor die de overbagage dekt. Dat is heel fijn, want zo hebben we geen problemen om de twee gesponsorde beamers van de MIEgroup te verzenden.
In Sihanoukville zou ik de volgende dag samen met Sarah, Simon en Pierre (met deze drie zullen we het meeste samenwerken) een meeting hebben met met een grote groep mensen. Deze duurde twee uur langer dan gepland; Cambodjaanse tijden gelden dus ook bij een meeting waarbij de minister van toerisme aanwezig is en nog wat hoge pieven. Na de meeting nóg een meeting gehad.. Leuke eerste dag hoor.
Als snel begreep ik overigens van Sarah en Simon dat er op het eiland nog geen internet, stroom en signaal is.. Hmm, dat zijn andere woorden dan ik van Pierre te horen heb gekregen. Hopen dat het meevalt. Ohja, ik moet overigens hoogstwaarschijnlijk ook nog matrassen zien te regelen.. Accomodatie is dus nog niet geregeld, terwijl er gezegd werd dat het wél geregeld was. Nou ja, beetje flexibel zijn en hopen dat dat niet te veel gaat kosten. De eerste maand kunnen we gelukkig gebruik maken van een bungaloowtje. Maar ook het eten moeten we (als het goed is) zelf regelen.

Een van de volgende dagen had ik een gesprek met degene die het onderwijs op Koh Rong heeft overgenomen. Pierre had mij kort voor de bespreking gezegd dat ik niet onder haar moet gaan werken. Ik begreep niet helemaal wat hij bedoelde. Tijdens het gesprek met haar werd duidelijk dat zij wilde dat we alles van hun zouden kopiëren gaan werken onder Friends of Koh Rong. Dat kwam koud op mijn dak, want Edwin, Kim en ik komen met de insteek om zelf op het eiland aan de slag te gaan en niet onder haar te gaan werken. Uiteindelijk is dat duidelijk gemaakt; natuurlijk voor hun een teleurstelling, maar gelukkig heb ik Pierre, Bora en Sakip (van Cambodian Conservation Center) volledig achter mij staan en steunen de ideeën die er zijn voor Koh Rong Sonlem. Dat komt mede omdat we in Nederland bijna $5.000,- hebben opgehaald; dat laat zien dat wij bereid zijn om resultaten te boeken. De lat ligt denk ik wel hoog. Maar dat is oke!

Foto’expositie’ in de Deka

Zaterdag was het eindelijk tijd om naar het eiland te gaan met de boot. In de boot zat de CCS, een Italiaanse organisatie die schoolspullen geeft. Ik had daar jammer genoeg óók nog niet van gehoord, maar het voordeel is dat ze twee grote whiteboards brachten, schooltasjes met schriften en pennen en voor veertig jonge kinderen een uniform. Ik dacht dat we dat zelf zouden regelen, maar dat is dus niet zo.  Een beetje verwarrend dus. Toen ik bij het schooltje aankwam, raakte ik een nog meer  in de war. Ik begreep van de foto’s die ik opgestuurd had gekregen dat er geen tafels en stoelen zouden zijn. En wat staat er in het lokaal? Schoolbanken en in het andere lokaal plastic tafels en stoelen. Er is dus degelijk wel iets.

Lokaal 1

Ik vroeg aan Pierre waarom ik foto’s zonder stoelen en tafels opgestuurd heb gekregen. Ik raakte een beetje van slag, want dit schooltje lijkt al heel wat. Na wat tranen (ja, gevoelig mens) kon ik met Pierre praten over hoe ik alles tot nu toe heb ervaren. Ik had een heel dubbel gevoel. In Nederland hebben we duidelijk gemaakt dat we de schoolmaterialen zouden regelen en twee extra lokalen zouden gaan bouwen. Ik vraag me af wat er voor extra’s gebouwd gaat worden.. Maar het is toch snel duidelijk dat twee lokalen voor 105 kinderen niet genoeg is?
Echt, flexibel zijn is hier een must. En natuurlijk is het fijn dat we al heel veel spullen krijgen, maar het gaat gewoon om de communicatie. Eerst dat gesprek over Friends of Koh Rong en dat wij daar onder zouden werken..en vervolgens zie ik dat er een totaal ander beeld geschetst is m.b.t. ons project. Dat is gewoon niet relaxt. Je wilt weten waar je aan toe bent. Dat zal in Cambodja niet zo makkelijk meer zijn. Ook hebben we tegenover sponsoren geen goede situatie geschetst. Natuurlijk, de bijna $5.000,- die we opgehaald hebben, hebben we nog steeds nodig voor dit project. Maar we hebben het over lege lokalen gehad, die nu dus opeens wel tafels hebben. Pierre is heus een goede man, maar wat hij zegt is niet altijd waar of echt duidelijk..
Zoveel dingen zijn er gezegd die niet kloppen. “Ja, hoor, er is stroom en er is internet. Accomodatie en eten is ook geregeld.” Nou, lijkt er anders weinig op. Die miscommunicatie/informatie achterwege houden…Daar kan ik niet zo heel goed tegen.
Zoals ik al eerder zei, het is super fijn dat die stoelen en tafels er al zijn in het ene lokaal, maar ik had een totaal andere verwachting. Nu is het wel zo dat de CCS de spullen afgeven aan de kinderen en de kinderen vervolgens niet weten wat ze er mee moeten doen. In de Gangnamstyle/Angrybird rugtasjes die zo’n 60 kinderen mochten ontvangen, zaten pennen en potloden voor één schooljaar. De meeste kinderen zijn met een week al door hun schriften heen, want ze gooien er blijkbaar liever mee. De CCS ‘dropt’ de tassen af en maakt foto’s. Echt effectief is dit dus niet. Gister naar Nikola van de CCS gegaan en de situatie verteld. Hij vertelde dat hij er van uit ging dat de kinderen wel wisten dat ze er goed mee om moesten gaan. Dus in de toekomst zorgen we voor een effectieve manier d.m.v. samenwerking met de lokale leerkrachten en ons. Ook hebben we gepraat over hoe de Engelse lessen er uit gaan zien. Door de Total Physical Repsonse methode en muziek denk ik dat Kim en ik een verschil kunnen maken in het onderwijs in dit gebied. Dat is ook de reden dat Nikola voorstelde om Koh Rong Sonlem als een ‘pilot’ te zien. Als deze manier van lesgeven werkt (waar ik van overtuigd ben), wilt Nikola dat ik de leerkrachten uit deze provincie ga leren hoe zij dit ook kunnen toepassen. Een te gekke uitdaging! Ik heb er wel bij gezegd dat het project eerst klaar moet zijn en dat we daarna kunnen kijken wat de mogelijkheden zijn. Wekelijks lessen geven of dat het uit een workshop gaat bestaan, weet ik nog niet. Dat is ook niet erg, want eerst maar kijken hoe het verloopt en dan kijken we wel verder; no rush. Als de CCS daadwerkelijk goed met ons kan samenwerken en ons materialen kunnen geven die we nodig hebben, zou dat écht super zijn!

Lokaal 2

Tijdens het bezoek aan het eiland ben ik er ook achter gekomen dat niet alleen het onderwijs in onze handen zal zijn, maar ook moeten wij zorgen dat Mpei Bey een ecologisch/milieuvriendelijk dorp wordt. De troep (heel veel troep!) die er nu ligt en die er in de toekomst niet meer mag komen, moeten we scheiden en naar het vaste land laten vervoeren. Niet zo moeilijk, zou je denken. Maar als mensen niet inzien waarom ze dat zouden moeten doen, dan wordt het al lastiger. Kijk maar eens naar de eetgewoontes: ‘uiteten’ gaan is hier niet zo netjes, alle drankblikjes en tissues worden bijvoorbeeld gewoon onder tafel gegooid. Het maakt allemaal niet uit. Plastic verbranden? Daar is toch niets ergs aan? Of wat nóg makkelijker is: we gooien het gewoon in het water! De mensen hier hebben duidelijk geen besef van wat ze hun eiland aandoen. “Ze verdienen geen geld met het scheiden en het verantwoord omgaan met hun eiland, dus waarom zouden ze het doen?”, zei Pierre tegen mij.  Daar gaan we komende tijd dus mee aan de slag. Dan maar elke maand een familie tot de ‘schoonste’ familie van het eiland benoemen en ze een varken (€25,-) geven? Uiteindelijk kunnen zij daar geld mee verdienen. Nou ja, een hele hoop ideeën, eens kijken wat daarvan terecht gaat komen.

Edwin en Kim komen deze week gelukkig. Goh, wat ben ik blij dat die toppers besloten hebben om ook te komen! In de tussentijd lesmateriaal maken en bedenken hoe we het beste de lokalen op kunnen knappen. Het zou mooi zijn als we zo snel mogelijk de kinderen ‘geregisteerd’ hebben en les kunnen geven, want het hoogseizoen begint komende maand en laat er vanaf dan elke dag een boot met toeristen naar het eiland gaan.. Time to work hard!!

De reacties van de mensen om ons heen zijn zó ontzettend lief. En zo mooi om te horen. Daar krijg ik echt energie van.  En hoe ik me nu voel na deze eerste dag? Het is wel ontzettend tof hoor. Toch een eigen draai aan het onderwijs geven en weten dat dit dorp écht hulp nodig heeft en dat wij dat kunnen aanbieden. Ik geloof echt dat we hier een verschil kunnen maken.
Dit avontuur gaan we met elkaar aan. Maar daarvoor zijn we alle sponsors ook zééééér dankbaar! Het was ontzettend leuk om tijdens harddraverij Medemblik en Enkhuizen geld op te halen. En ook de ‘foto-expositie’ in de Dekamarkt was erg leuk, waar zelf nog knutselspullen van de Hema gebracht werden. Deze twee acties hebben samen ruim  €1230,- opgehaald. Hoe leuk is dat?! 😀 Ik krijg daar zoveel energie van. En laten we dan ook nog een afscheidsfeest vieren waarbij Auxilia-Brasilia een super mooi bedrag kwam sponsoren.  Maar onze vrienden zijn ook gul geweest en hebben met elkaar €400,- opgehaald! Ik wil in het bijzonder de familie Neefjes bedanken voor hun drie super donaties (wauwww!), maar ook familie Bruijn en mam&Niek met het prachtige bedrag!  En zo kan ik wel een tijdje doorgaan hoor!  Daar komen ze dan,  per  familie/sponsor: Goossens, Ruiter,  Wissink, Drost/van Marle, Meester, Vertelman, Boos, Vijselaar, Hoebergen, Tensen, Schuitemater, Lakeman, Koopman, Sijs, Doddema, de Wildt, Wever, Kuin en Hetsen. Zó bedankt voor de donaties en het vertrouwen wat jullie in ons hebben. Dat is echt mooi om te zien!

Whiteboard?

En dan hebben we het nog niet gehad over de spullen die we gesponsord hebben gekregen, zoals de zoom H1 recorder voor de liedjes die kinderen zingen en die ik wil opnemen om te  verkopen aan toeristen, MiniLoco & Varia, chenilledraden, letter –en vermenigvuldigdozen, groentezaadjes, tandpastaatjes en tandenborstels. Uiteraard hebben we zelf ook wel wat moeten inslaan, zoals zelfcorrigerende rekenboekjes, stickers, schoolbordverf,  nóg meer chenilledraden, gekleurde veertjes, laminator en lamineervellen. Want ja, je weet niet of het in Cambodja  net zo goed én goedkoop is als bij de Action/Hema.  En wie weet hebben ze iets helemaal niet in Cambodja. You never know…  En Elly, nog bedankt voor je collectebussen!
Echt prachtig om te zien dat jullie vertrouwen in dit project hebben. Bedankt voor jullie steun!

Ondanks de eerste ‘tegenslagen’ heb ik zóveel zin om samen met Edwin, Kim en Pierre aan de slag te gaan! Ik weet zeker dat het ons gaat lukken en dat we over een paar maanden gemotiveerde kinderen hebben die naar school willen en waarvan de ouders gemotiveerd zijn om hun eiland te beschermen en te ontwikkelen. Ik durf te zeggen dat over een half jaar tot een jaar de kinderen met toeristen kunnen communiceren en dat de twee leerkrachten waarmee wij gaan samenwerken weten hoe zij verschillende vakken kunnen aanbieden. We kunnen het! 😀